6 min read

Hoe de betaalmuur van De Telegraaf desinformatieverspreiders in de kaart speelt

Goedenavond,

Vanuit quarantaine (jawel, het virus wist mij na bijna twee jaar dan toch te pakken te krijgen) een verse nieuwsbrief over de laatste online ontwikkeling op het gebied van media en journalistiek.

Een betaalmuur kan leiden tot desinformatie

De Belgische nieuwssite Knack schreef een factcheck naar aanleiding van een artikel van De Telegraaf en toen ik die las, voelde ik direct de behoefte om er aandacht aan te besteden in mijn nieuwsbrief, omdat deze factcheck overbodig was geweest als de redactie van De Telegraaf iets beter had nagedacht over wat de gevolgen hadden kunnen zijn van de manier hoe zij hun werk doen.

Waar gaat het precies om? De Telegraaf schreef een artikel over een wetenschappelijk onderzoek waarin naar voren komt dat mensen die tijdens de onderzoeksfase naar coronavaccins een placebo kregen, toch bijwerkingen melden, terwijl ze dus helemaal geen vaccin in hun lichaam hebben gekregen.

De redacteur in kwestie vermeldde in de titel en inleiding niet dat het hier ging om mensen die een placebo kregen in de onderzoeksfase. Dat laatste is in mijn ogen essentiële informatie die je niet pas na de lead een keer kan introduceren, maar die gewoon in de kop had moeten staan.

Ook in het bericht dat de Telegraaf op Facebook deelde met de link naar het artikel stond die belangrijke feit niet vermeldt, terwijl juist social-media-redacteurs zouden moeten weten hoe belangrijk het is feitelijk en compleet te zijn bij berichtgeving rondom coronavaccinaties. En het gaat dan ook vrijwel direct mis in de reacties onder het bericht:

Dat slechts een deel van het publiek een echt coronavaccin zou krijgen tijdens de vaccinatiecampagne, en een ander deel een placebo, is een gerucht dat wel vaker terugkomt, op sociale media en daarbuiten, vooral bij mensen die weinig vertrouwen hebben in de vaccins tegen covid-19 en ze 'experimenteel' noemen of ervan overtuigd zijn dat ze nog 'in de testfase' zitten. Dat blijkt ook uit een aantal commentaren bij de post.

Nu kun je normaal gesproken de schuld geven aan mensen die niet doorklikken en lezen voor ze reageren, maar zeker bij dit thema zou je dat voor moeten zijn door in de tekst van de Facebook-post het belangrijke detail over de onderzoeksfase te vermelden. Het artikel stond echter achter de betaalmuur, waardoor een niet Telegraaf-abonnee ook na het klikken enkel de kop en de inleiding kon lezen. Alleen als je betaalt, kom je erachter dat placebo's alleen zijn gebruikt in de onderzoeksfase en niet bij reguliere vaccinatiecampagnes.

Dit gaf verspreiders van desinformatie de kans om het bericht te publiceren dat er in Nederland tijdens de vaccinatiecampagne deels placebo's zijn gebruikt met het halve bericht van De Telegraaf als bewijs. Iets wat voorkomen was door de belangrijkste feiten gewoon voor de betaalmuur te vermelden.

Tip: Media van Morgen

Al drie jaar lang ben ik als mentor betrokken bij het innovatieprogramma van het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. Aan het einde van iedere editie wordt in het najaar de conferentie Media van Morgen georganiseerd, maar corona gooide afgelopen jaar weer eens roet in het eten. Er is nu een alternatief in elkaar gezet: een gratis online talkshow waarin enkele deelnemers hun verhaal vertellen en innovatie in de media centraal staat.

Media van Morgen vindt komende woensdag van 11:00 tot 13:00 uur plaats. Aanmelden is gratis.

Verder in deze nieuwsbrief

  • Hoe Spotify omgaat met desinformatie in Joe Rogans podcast.
  • De 5 behoeftes van lezers van The Atlantic.
  • Hoe een kleine uitgever 50.000 leden behaalde door in te zetten op contact met het publiek.

Fijne week alvast,

Elger

Hoe Spotify omgaat met desinformatie in Joe Rogans podcast

Beeld: Joe Rogan via The Verge

Muziek Neil Young verdwijnt van Spotify vanwege podcast Joe Rogan

In de podcast van Joe Rogan zijn regelmatig gasten aan het woord die desinformatie over coronavaccins verspreiden. Hier is al vaker kritiek op geweest van allerlei klanten en afgelopen week meldde zanger Neil Young zich in de discussie. Hij zei dat hij zijn muziek van Spotify haalt als het bedrijf deze podcasts niet verwijderd.

Inmiddels is Young's muziek van Spotify verdwenen... Joni Mitchell heeft aangekondigd zijn voorbeeld te volgen.

Dat Spotify Joe Rogan boven Neil Young verkiest, is niet zo gek. De podcast van Joe Rogan is in financieel opzicht ontzettend belangrijk voor het bedrijf.

Spotify can’t afford to ostracize Rogan or his audience. The company specifically licensed his show with the goal of both converting listeners to the platform and making money through ad sales. JRE has become the lynchpin to its entire podcasting apparatus.
A source previously told me that if marketers buy ads on Rogan, they have to buy ads on the rest of Spotify’s catalog, too, meaning Rogan’s success brings more advertisers to the rest of Spotify’s investments. Without him, Spotify has Call Her Daddy and Armchair Expert, but neither reaches Rogan’s scale. It’s easy to see why Spotify didn’t cave so easily.

Joe Rogan overtreedt de regels van Spotify niet

Het is niet zo dat Spotify geen regels heeft om de verspreiding van desinformatie in podcasts tegen te gaan. Die regels zijn echter zeer beperkt. Als je in een podcast zegt dat de coronavaccins zijn gemaakt om mensen te doden dan overtreedt je de regels; zeg je dat er mensen dood gaan door een coronavaccinatie dan overtreedt je de regels niet.

Inspelen op de behoeftes van je publiek

De 5 behoeftes van lezers van The Atlantic

In mijn ogen zouden publieksbehoeftes het vertrekpunt van redacties moeten zijn. Heel veel redacties hebben geen idee wat hun lezer/kijker/luisteraar nu eigenlijk echt wil en daarom moedig ik elk onderzoek dat hier naar wordt gedaan aan.

Het Amerikaanse tijdschrift The Atlantic heeft een groot onderzoek uitgevoerd naar wat de behoeften van hun lezers zijn:

  1. Geef me verdieping en context.
  2. Help me om nieuwe ideeën te ontdekken.
  3. Ga in tegen mijn aannames.
  4. Zorg dat ik een nuttige pauze kan nemen.
  5. Laat met kennis maken met de beste auteurs.

Hoe een kleine uitgever 50.000 leden behaalde door in te zetten op contact met zijn publiek

The Local verzorgt Engelstalig nieuws voor immigranten in negen Europese landen en heeft dat, ondanks de zeer specifieke doelgroep, tot een succes weten te maken. The Local heeft inmiddels 50.000 betalende leden, mede doordat het heeft ingezet op interactie en direct contact met zijn lezers.

A key part of its efforts has been in the form of answering audience questions directly in the form of articles as well as regularly using embedded forms to get reader feedback on a given issue. O’Mahony explains, “By way of example, we recently asked readers for their tips on getting a French visa, which resulted in a full article.”

Inspelen op de behoefte van een klein, rijk publiek is een prima businessmodel, maar de massa mag niet worden vergeten

Vorige week had ik het kort over Axios dat een relatief duur betaald abonnement introduceert voor een heel klein deel van zijn publiek (de link deed het toen niet, nu wel). Sites als Politico en The Information deden dit eerder al en het blijkt dan ook een prima businessmodel om in te spelen op een heel specifiek publiek met een heel specifieke behoefte en een dikke portemonnee.

Het zijn succesverhalen in financieel opzicht die andere uitgevers kunnen inspireren. Er is echter één probleem: er moet ook kwaliteitsjournalistiek zijn die zich richt op mensen die weinig tot niets te besteden heeft, betoogt Brian Morrissey.

In Nederland hebben we gelukkig met de NOS en NU.nl nog steeds twee sterke journalistieke titels die volledig gratis toegankelijk zijn. En Engelstalig zijn er sites als The Guardian en BBC News, maar het punt dat Morrissey maakt is wel belangrijk: het zou bij nieuwsmedia om meer moeten gaan dan alleen het beste verdienmodel.

Dit wil ik ook nog met je delen